حقایقی کلی در مورد آرتروز

آرتروز در لغت به معنای التهاب مفصل است. در حقیقت، در واژه Arthritis، “Arth” به مفاصل اشاره دارد و “itis” به التهاب اشاره می کند. علیرغم آنچه تصور بیشتر افراد است، آرتروز یک نوع بیماری خاص نیست، بلکه بیش از ۱۰۰ نوع مختلف از آن وجود دارد و افراد مختلفی را در همه سنین درگیر می کند، حتی حدود ۳۰۰،۰۰۰ کودک مبتلا به آرتروز وجود دارد.

نشانه های هشدار دهنده و علائم آرتروز

علائم هشدار دهنده برای آرتروز عبارتند از:

• درد مفاصل
• تورم مفصل
• خشکی مفاصل
• اختلال در حرکت یک یا چند مفصل (دامنه حرکت محدود)

اگر این علائم یا نشانه ها در طولانی مدت باقی بماند، باید با پزشک مشورت کنید.

شایع ترین نوع آرتروز

شایعترین نوع آرتروز، استئوآرتریت است که گاهی اوقات به عنوان آرتروز از نوع پارگی و ساییدگی یا بیماری دژنراتیو مفصلی شناخته می شود. بیش از ۲۷ میلیون نفر در ایالات متحده به استئوآرتریت مبتلا هستند. شکل اولیه استئوآرتریت معمولا به پیری و افزایش سن مربوط می شود، اما استئوآرتریت ثانویه می تواند در نتیجه آسیب جراحی یا چاقی ایجاد شود.

آرتروز روماتوئید، یک بیماری خود ایمنی

آرتروز روماتوئید یکی دیگر از شایعترین انواع آرتروز است. این یک بیماری خودایمنی است و در ایالات متحده ۱،۵ میلیون بزرگسال درگیر این بیماری هستند. در این بیماری، سیستم ایمنی بدن شخص به سلول های درون کپسول مفصل خود حمله می کند. التهاب مزمن همراه با آرتروز روماتوئید باعث تخریب غضروف ها، استخوان ها و رباط ها شده و  منجر به تغییر شکل احتمالی و ناتوانی اندام ها می شود. همچنین ممکن است اثرات سیستمیک همراه با موارد شدید آرتروز روماتوئید وجود داشته باشد.

هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد

متاسفانه هیچ درمانی برای آرتروز وجود ندارد. و تنها راه های مختلف پیش رو می توانند در مدیریت درد و کاهش خطر ابتلا به تغییر شکل دائمی مفاصل و ناتوانی مفید باشند. تشخیص زودهنگام و یک برنامه درمانی تهاجمی به عنوان دو عامل بسیار مهم درتحت کنترل گرفتن آرتروز شناخته شده است.

برنامه درمانی تهاجمی به چه معناست؟

بسته به علائم و معاینات فردی، ممکن است پزشک تصمیم بگیرد که روشی شدید و غیر محافظه کارانه را برای درمان شما انتخاب کند. درمان به صورت محافظه کارانه شامل تجویز آسپرین، تیلنول یا یکی از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی است.

اگر شما به نوعی آرتروز التهابی دچار شده باشید و پزشکتان بخواهد از روش تهاجمی برای درمانتان استفاده کند، احتمالا methotrexate  یا (Arava (leflunomide را به رژیم غذایی شما اضافه خواهد کرد. متوترکسات و آراوا در میان یک دسته از داروها به عنوان DMARDS (داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری) شناخته شده اند. جدا از این ها، دسته ای دیگر از دارو ها با عنوان داروهای بیولوژیک وجود دارد.

داروی پردنیزون نیز برای جلوگیری از بروز آرتروز استفاده می شود. البته داروهای بیشتری در حال توسعه و مورد آزمایش هستند. با این حال، روش های بی شماری نیز برای درمان احتمالی آرتروز وجود دارد از جمله برنامه های ورزشی، فیزیوتراپی، جراحی و سایر درمان های تکمیلی که ممکن است بخشی از رژیم درمانی فرد باشد.

چگونه آرتروز تشخیص داده می شود

اگر مشکوک به آرتروز هستید و یا علائم آرتریتی بیش از ۲ هفته ادامه پیدا کرد، باید به پزشک مراجعه کنید. سپس معاینه ای در مطب دکتر انجام خواهد گرفت و سابقه پزشکی شما بررسی می شود. پس از انجام معاینات، پزشک برای تایید تشخیص آرتروز تست های آزمایشگاهی مناسب و اشعه ایکس برای عکس برداری از نواحی مربوطه را انجام خواهد داد. ابتدا آزمایش ساده تری انجام می شود و برای مراحل بعد ممکن است آزمایش های پیچیده تری انجام شود. این آزمایش ها نشان می دهد که آیا علائم غیر طبیعی التهابی، آسیب مفصلی یا فرسایش وجود دارد یا خیر.

ارجاع به روماتولوژیست

روماتولوژیست ها پزشکانی هستند که در زمینه آرتروز و بیماری های مربوط به آن تخصص دارند. متخصصان روماتولوژی برای تشخیص گزینه های درمانی برای آرتروز بسیار مجرب و با مهارت هستند. از این رو، پزشک اولیه پس از بررسی آزمایشات شما را به یک روماتولوژیست ارجاع می دهد.

آمار کلی

۵۲٫۵۰ میلیون فرد بزرگسال مبتلا به آرتروز تشخیصی توسط پزشک هستند.

۶۷ میلیون نفر (۲۵٪) بزرگسالان، ۱۸ سال به بالا، تا سال ۲۰۳۰ به آرتروز مبتلا خواهند شد.

آرتروز و سایر بیماری های روماتیسمی شایع ترین علت ناتوانی در بزرگسالانِ ایالات متحده در ۱۵ سال گذشته بوده است.

منبع: verywellhealth.com  /  ترجمه: فاطمه شهابی